تغییرات در مفهوم درمان DVT حاد

ترومبوز ورید عمقی اندام تحتانی یک بیماری شایع است که در اثر لخته شدن خون در سیاهرگ های عمقی اندام تحتانی و مسدود شدن مجرا ایجاد می شود و در نتیجه یک سری علائم بالینی ایجاد می شود.

DVT سومین بیماری عروقی بزرگ بعد از بیماری های عروق مغزی و عروق کرونر است و میزان بروز آن سال به سال در حال افزایش است.DVT شامل یک سری فرآیندهای پاتوفیزیولوژیک است و برخی از بیماران ممکن است دچار آمبولی ریه، سندرم ترومبوز ورید عمقی شوند و در نهایت منجر به ناتوانی یا مرگ شوند.

به طور خاص، بیماران DVT که در بیمارستان حمله می کنند اغلب با بیماری های دیگری مانند تعویض مفصل ارتوپدی، ترومای متعدد، ستون فقرات یا جراحی مغز و اعصاب، زنان و زایمان، انکولوژی، بیماری های مزمن داخلی و غیره ترکیب می شوند یا ثانویه هستند. تقریباً در تمام بخش‌های بیمارستان عمومی و دارای ویژگی‌های شروع پنهان هستند، 80 درصد بیماران در مراحل اولیه علائم بالینی ندارند و اغلب در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع، مرگ ناگهانی رخ می‌دهد.

در مرحله بعد، نه تنها مستعد عود هستند، بلکه عوارض طولانی مدت بالایی نیز دارند.در این میان میزان عود VTE در 5 سال 24.3 درصد و میزان عود VTE در 8 سال 29.7 درصد است.میزان بروز سندرم پس از ترومبوتیک (PTS) می تواند به بیش از 65٪ برسد.فشار خون مزمن ریوی (CTEPH) نیز شیوع بالایی دارد، هزینه درمان بالا است که بار اقتصادی سنگینی را برای بیماران به همراه دارد.بنابراین، چگونگی پیشگیری و درمان بهتر DVT یکی از نگرانی های گسترده پزشکان بوده است.

در سال‌های اخیر، داروهای ضد انعقاد خوراکی جدید توسعه یافته و به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته‌اند، محصولات فیلترهای ورید اجوف تحتانی به طور مداوم بهبود یافته‌اند، کاربرد بالینی بالغ و استاندارد شده است، کاتترهای ترومبولیتیک و دستگاه‌های حذف ترومبوز دینامیکی مکانیکی به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته‌اند. مفهوم درمان DVT به تدریج تغییر کرده است.

در 20 سال گذشته می توان گفت که چهار مرحله را طی کرده است: اهمیت دادن به درمان علائم، کنترل گسترش ترومبوز، اهمیت دادن به حذف ترومبوز و اهمیت دادن به حذف علت.